Page 7 - Los van de wereld

Aan de gevangenis geraakt ze nooit gewend. De veiligheidsnor- men. Het systematische aftasten van haar lichaam, het na elkaar dichtvallen van de zware deuren, het rinkelen van de sleutelbossen. Steeds heeft ze even tijd nodig om zichzelf ervan te overtuigen dat ze weer naar buiten kan.
Ze herkent hem nauwelijks. Mario Boets. Proper, geschoren. Hij draagt een pas gewassen gevangenisplunje. Zijn haar is kortgeknipt en ziet er blonder uit dan toen op het politiebureau. Zijn gezicht is bleek, met een grimmige trek om de mond. In zijn groene ogen ligt opstandigheid en wanhoop. Aan zijn trage, onzekere gebaren ziet ze dat hij kalmeermiddelen heeft gekregen.
‘Ik wil je verdedigen,’ zegt ze, ‘maar daarvoor moet ik op je mede- werking kunnen rekenen, Mario.’
Hij kijkt haar niet aan, richt zijn blik op de tafel tussen hen in.
‘Ik heb het niet gedaan.’
‘Dat wil ik best geloven, maar je moet me argumenten geven. Zo
te zien heb je geen motief, Cindy is niet seksueel misbruikt, maar je DNA is op haar kleren te vinden.’
‘Ik heb het niet gedaan.’
‘Je manier van leven pleit tegen je, Mario.’
‘Ik heb het niet gedaan.’
‘Vertel me wat over je jeugd. Was je gelukkig thuis?’
Geen antwoord.
‘Wil je me er meer over vertellen?’
‘Neen.’
Ze voelt dat hij geen woord zal lossen. En dan herinnert ze zich die
andere cliënte die ze eindelijk over de streep kreeg.
‘Ik veronderstel dat je kunt schrijven Mario? Ze scheurt een aantal
pagina’s uit haar notaschrift en geeft hem die. ‘Schrijf je verhaal op. Je leven vroeger en nu. Herinneringen aan je jeugd. Doe het in je eigen woorden. Het zal me helpen je te verdedigen. Volgende week kom ik terug.’
13