Page 3 - Weeffout

mevrouw met de lange benen of het hondje bedoelt. ‘Kijk maar’, ze spelt: ‘F... D... B... dat ben jij Richard, Fontaine de Beaufort.’
Mei 1925 Wenen, Oostenrijk
De kamer ruikt naar Chanel 5 en Rosebud lippenbalsem. Een blond meisje is op de met satijn beklede kruk voor de kaptafel geklommen. Haar leeftijd laat zich moeilijk raden, ze is klein en tenger, maar haar blik is wijs. Ze heeft een veel te grote jurk aan waarvan de dunne satijnbandjes van haar schouders glijden en de franje groen uitwaaiert van haar blote voetjes naar de grond. Haar mond is volgesmeerd met rode lippenstift en rond haar ogen lopen bibberig zwarte lijnen. Ze kijkt breed lachend en intens tevreden naar haar spiegelbeeld als een grijzende dame met opgestoken haar de kamer binnenkomt.
‘Ach... Du... wat ben je toch een gekke meid’, probeert deze te mopperen, een glimlach verbergend. Met één zwaai tilt ze het meisje van de kruk en neemt haar onder de arm mee naar de badkamer.
‘Omi, nein, nein’, protesteert het meisje gierend van de lach, ‘is mooi omi, is mooi.’
Mei 1925 Birmingham, Groot Brittannië
Met een elke storm trotserende stijf vastgespelde wrong en even onbeweeglijke bovenlip loopt de Engelse lady het huis binnen. Ze duwt haar bontje en paraplu in de handen van het meisje dat haar opwacht. Binnen is van de wind en regen niets te merken. Het enorme Manor ademt historie en verstilling. Donkere klassieke meubelen met de geur van boenwas. Een koude zwart- witte stenen vloer. Leeg, op een enkele eenzame bronzen vaas na. Een brede eikenhouten trap die zich met een kwartslag naar de bovenverdieping wentelt. Boven in één van de kamers ligt onder een stijfwit gestreken wiegelaken een rustige baby. De nanny zit afwezig in een hoekje van de kamer te breien. Af en toe komen er kleine geluidjes uit de wieg, de breipennen tikken gestaag, verder is het stil.
12