Page 3 - Los van de wereld

‘Geen beesten in mijn kot,’ zei hij. Maar Alfa legde haar voorpoot op Kevins knie en keek hem met zulke droevige hondenogen aan dat Kevin van zijn principe afweek.
‘Als je haar maar niet mee naar boven brengt,’ bromde hij. ‘Is het een goeie waker? Kan zij de ikken rieken aankomen?’
Hoewel het er klein en vochtig is, houd ik van dat kamertje.
Het ligt op het gelijkvloers en grenst aan een stuk braakland met een paar wilde struiken, een haveloze boom en vooral veel onkruid. De kinderen uit de buurt komen er vaak spelen. In de boom heb ik met een dik touw en een oude autoband een schommel voor hen ge- maakt.
Met vier in de combi. Tegen elkaar geplakt. We zwijgen, onder de indruk van het politiegeweld en in ons hoofd het beeld van het dode kind. Kevin houdt het niet meer uit. Hij is de brutaalste van ons vier.
‘Wat hebt ge met dat kind gedaan, Mario, domme smeerlap, ik heb u nog verwittigd. “Daar komen vodden van,” heb ik gezegd.’ Hij bonkt met zijn vuist op de glazen tussenwand en roept dat hij er uit wil.
Ik kan het beeld niet uit mijn hoofd krijgen. Cindy met haar gezicht- je in een plas, roerloos, haar beentjes opgetrokken, als een vogeltje dat uit het nest is gevallen.
Ik zag haar voor het eerst. Op het braakland. Ze liep met een paar vriendinnetjes op de schommel af. Ik hoorde haar roepen en kraaien van pret. Ze deed me aan Melissa denken.
Als de kinderen er zijn, speelt Alfa met hen. Ze brengen snoepjes voor haar mee en verwennen haar met koekjes en stukjes vlees. Als ik nog slaap, maken ze me wakker en vragen of Alfa mag komen mee- spelen. Dan open ik slaapdronken de deur en laat de hond buiten. Terwijl de kinderen joelend het braakland op rennen, kruip ik terug op mijn matras.
‘Blijf weg van die kinderen’ verwittigde Kevin. ‘Ge gaat daar mi- serie mee krijgen. Een of andere dag staat hier een kwaaie moe met haar handen in haar lenden te reclameren dat ge met uw vuile poten van haar kind moet blijven.’
5