Page 2 - Blauwe Woorden

Voorwoord
Ik leerde Marina kennen tijdens een schrijfopleiding, het is al acht jaar geleden inmiddels. Was het de zuiverheid van haar zinnen, de worstelwaarde van haar woorden, de verrukkelijke vertelstijl die haar toen zo opvallend had gemaakt? Of was het haar warme persoonlijkheid? Beiden, zonder twijfel. Haar boek “Blauwe woorden” is er een weerspiegeling van.
Marina durfde in de verhalen die ze toen schreef de werkelijkheid te verfrommelen tot een prop, om ze daarna met een zacht gebaar weer glad te wrijven. Zo herken ik haar ook in “Blauwe woorden”, waarin het moederschap centraal staat. Terwijl ik het verhaal las, vergat ik mijn eigen wereld die vergeefs aan de slippen van mijn jas rukte. Het was de zoektocht naar de waarheid die me intrigeerde. De waarheid van het vuilnisbakkind Sien dat met Blauwe Woorden de donkere gedachten in haar hoofd probeert los te weken.
Blauw is prominent aanwezig in het boek, als het ware in al haar kleuren, van zwartblauw tot vergeet-me-nietjes-blauw, van een kleur dat het licht uitdoet tot een blauw dat leven inblaast. Oranje is een waardige tegenspeler. Warm en gretig, als vuur. Het doet me denken aan wat Herodotus (Griekse historicus uit de vijfde eeuw voor Christus) had gezegd over het moederschap: ‘Een kind is geen vaas die de moeder moet vullen, maar een vuur dat zij moet aansteken.’ Herodotus’ woorden, ze kwamen vaak tijdens het lezen in mijn gedachten op.
Nee, natuurlijk verklap ik het verhaal niet. Het is te mooi om zomaar in één, twee, drie te vertellen, u zult het zelf moeten lezen. Waarom? Omdat er evenveel waarheden over moederschap bestaan als er vrouwen zijn. Omdat mensen zich kunnen afvragen hoe ze zouden zijn als ze minder aan zichzelf zouden twijfelen. Omdat mensen onmiskenbaar gekneed worden door
4